ครูเอเชียคนเดียวในโรงเรียน

โรงเรียนที่เราสอนเป็นเรื่องเป็นราวโรงเรียนแรก ก็เป็นโรงเรียนอยู่ในระแหวกชานเมืองที่ผู้คนส่วนใหญ่มีรายได้น้อย พ่อแม่ติดยา ค้าประเวณี เหมือนที่เคยได้กล่าวมาแล้ว

โรงเรียนนี้เราเป็นครูเอเชียคนเดียวในโรงเรียน หัวดำอยู่คนเดียว การที่เราอยู่รอดได้ในสถานการณ์แบบนี้ เราต้องเป็นคนมั่นใจ กล้าพูด กล้าคิด กล้าทำ ไม่งั้นเพื่อนร่วมงานหรือเด็กนักเรียนฝรั่งก็จะไม่เห็นหัวเรา

ทุกวันจันทร์ที่มีการเข้าแถวหน้าเสาธง เราก็จะเด่นมาก จะ standout มากกว่าคนอื่นเพราะว่าเป็นครูเอเชียอยู่คนเดียวในโรงเรียน

ส่วนเด็กนักเรียนเอเชียหนะมีเยอะอยู่แล้วหละ เพราะว่าโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนสำหรับเด็กนักเรียนที่เพิ่งย้ายถิ่นฐานมาอยู่ที่ออสเตรเลียด้วย รวมไปถึงเด็กนักเรียนอพยพที่หนีสงครามมาด้วย พวก refugees ซึ่งส่วนมากก็มาจากทวีปแอฟริกา

หลายๆคนสงสัยและทึ่งว่าเราทำได้ไง เป็นคนไทย เป็นคนเอเชีย แต่ไปสอนเด็กนักเรียนฝรั่ง โดยเฉพาะแถวเมืองที่เราอยู่ด้วยแล้ว ไม่มีคนไทยคนใหนไปเป็นครูสอนเด็กมัธยมเลย คิดว่ามีเราคนเดียว คำตอบง่ายๆสั้นๆกับคำถามเหล่านั้นก็คือ ถ้าเราคิดว่าเราทำได้ เราก็ต้องทำได้สิ จะมามัวลังเลอะไรอยู่ มันก็คงทำอะไรไม่ได้สะที ชีวิตก็คงจะย่ำๆอยู่แต่ที่เดิมๆ 

แต่ช่วงแรกๆที่ไปเป็นอาจารย์ก็บอกได้เลยว่า ไม่ได้มีใจรักการสอนอะไร เพราะเราก็มีธุรกิจประจำของเราอยู่แล้ว ก็แค่คิดว่าสอนไปวันๆก็ได้ตังค์ก็แค่นั้นเอง ก็ถือว่าเป็นรายได้ที่เพิ่มมาอีกทางหนึ่งก็แค่นั้นเอง

แต่ที่ภูมิใจก็คือ เป็นงานอะไรที่คนไทยทำน้อยมาก