หน้าที่ ความรับผิดชอบ และความผูกพัน

ผ่านการสอนมาก็หลายปีแล้ว จากการที่แต่ก่อนเป็นแค่ casual teacher คืออาจารย์สอนพิเศษเวลาโรงเรียนโทรเรียก แล้วต่อมาก็เป็นอาจารย์ชั่วคราว temporary teacher ที่เซ็นสัญญาสอนปีต่อปี หรือเทอมต่อเทอม จนมาทุกวันนี้ได้เป็นอาจารย์สอนถาวร permanent fulltime

การที่เราได้เป็นอาจารย์สอนถาวร ได้สอนโรงเรียนเดียวมาเป็นระยะเวลาหลายปีติดต่อกัน ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงทางด้านความรู้ของเด็กนักเรียน ได้เห็นวิวัฒธนาการอะไรต่างๆของนักเรียน มันก็ทำให้เราเกิดความผูกพัน ทั้งกับโรงเรียน เพื่อนครูอาจารย์ที่ทำงานด้วยกัน และก็สถาบันโรงเรียนอีกด้วย

มีหลายครั้งที่เราคิดอยากจะทำเรื่องเพื่อขอย้ายเข้าไปโรงเรียนที่มันใกล้บ้าน ลดการเดินทาง การขับรถ เพราะเวลาที่เสียไปกับการเดินทางเราก็สามารถเอาเวลาเหล่านั้นมาทำอะไรอย่างอื่นได้อีกมากมาย แต่เราก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่า แล้วเด็กๆที่เราสอนมาหละ เราอบรมบ่มปั้นพวกเขามาตั้งแต่เด็กๆเลยนะ เราก็อยากจะอยู่ต่อเพื่อที่จะเห็นเด็กนักเรียนเหล่านั้นจบ year 12 จบ ม.6 

เราก็อยากจะรู้ว่าพวกเขาจะทำอะไรกันต่อกับชีวิตหลังจากจบ year 12

แต่ทุกวันนี้ก็ขับรถไกลแสนไกลนะ แต่เราก็ยังมีกำลังใจอยู่ได้ เพราะเด็กนักเรียนที่ตั้งใจเรียน เห็นคุณค่าของเรา มันเป็นอะไรที่คอยย้อมหัวใจให้ชุ่มฉ่ำ มีกำลังใจในการสอน

เราก็ได้แต่คิดในใจว่า ถ้าเด็กนักเรียนกลุ่มนี้เรียนจบไปแล้วหละ เราคงจะทำเรื่องย้ายได้แล้วสินะ แต่มันก็ทำให้ฉุกคิดไม่ได้ว่า แล้วเด็กนักเรียนรุ่นหลังๆหละ เพราะเด็กนักเรียนหลายคนก็มองเราเป็นแบบอย่าง เป็น hero ของพวกเขาเหมือนกัน เพราะไม่เป็นการง่ายเลยที่โรงเรียนจะหาอาจารย์มาสอนวิชาคอมพิวเตอร์ตามโรงเรียนชนบท ตามโรงเรียนรอบนอกแบบนี้

อาจารย์ส่วนใหญ่ก็เลือกที่จะสอนโรงเรียนในเมืองกัน มีความเจริญและสิ่งอำนวยความสะดวกกัน

เราก็ได้แต่คิดเงียบๆคนเดียวว่า สักวันหนึ่ง ถ้าวันนั้นมาถึง ก็ได้แต่หวังว่าเด็กๆนักเรียนทั้งหลายคงเข้าใจ เพราะที่เราทำอยู่ทุกวันนี้ อยากจะบอกว่า ทำไปเพื่อนักเรียนจริงๆ กับการที่ต้องขับรถ กับการที่ต้องอยู่เตรียมงานที่โรงเรียนจนมืดค่ำ ก็ได้แต่หวังว่าเด็กนักเรียนคงรู้ว่าอาจารย์ของพวกเขาทุ่มเทในการสอนแค่ใหนเพื่อให้เด็กนักเรียนได้ความรู้ สอบเข้าเรียนในมหาลัย หรือทำอะไรต่างๆ ตามที่เขาตั้งใจเอาไว้